Над ракой, што прабягае
Праз далёкае маленства
I забытыя легэнды,
Неяк зноў спыніўся я.
Зноў у тоні, як у люстры,
Ўбачыў белыя аблокі,
Кучаравыя бярозы,
Быстры човен рыбака.
I здаецца, каб даўжэй я
Паўглядаўся, мог бы ўбачыць
I знаёмую русалку,
Што тут некалі жыла.
Што ля млына кожным ранкам
Выплывала рваць лілеі,
Потым на зары сушыла
Косы русыя свае.
Толькі я, неасьцярожны,
Ідучы, абрушыў камень,
I ў разьбітым люстры тоні
Зьніклі цені дзён былых.
I спалохана ўзьняліся
З трысьнягоў густых, з аеру
Кнігаўкі, каб небясьпеку
Ад сваіх адвесьці гнёзд.
Ды, пазнаўшы старажыла,
Мне спусьціліся на плечы.
Як я ім і сёньня ўдзячны
За іх памяць, за любоў!
1963
|
|
